Του Γιάννη Πρωτούλη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Τη βδομάδα που πέρασε, άνοιξε για τα καλά η κουβέντα
για την κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τα φαινόμενα σήψης
και ξεπεσμού, της πιο ωμής πλέον παρέμβασης της εργοδοσίας μέσα στις εργατικές
οργανώσεις και με φυσική παρουσία ως «συνδικαλιστών» και εκλεγμένων μάλιστα
αντιπροσώπων των εργαζομένων.
Πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι έμαθαν για τα «έργα
και τις ημέρες» των εργατοπατέρων, για τον βρώμικο ρόλο τους, αποκαλύφθηκαν οι
μέθοδοι που χρησιμοποιούν, δόθηκαν απαντήσεις που εξηγούν την προδοτική στάση
των συγκεκριμένων ηγεσιών όλα τα προηγούμενα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης
και της φτωχοποίησης των εργαζομένων.
Χωρίς την αποφασιστική στάση των σωματείων και
συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, χωρίς τη μαζική συμμετοχή των
εργαζομένων, χωρίς την πάλη που εδώ και καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη σε Εργατικά
Κέντρα και Ομοσπονδίες κάτω από το σύνθημα: «Συνδικάτα εργατών, όχι των
εργοδοτών», αυτή η συζήτηση θα είχε ανοίξει ελάχιστα ή καθόλου. Μακριά από τους
εργαζόμενους, τα προβλήματα και τις αγωνίες τους, στα πολυτελή τουριστικά
θέρετρα θα είχε ολοκληρωθεί ένα ακόμα συνέδριο αδιάφορο για την εργατική τάξη.
Κανένας αγώνας επομένως δεν είναι χαμένος. Ήδη
υπάρχουν τα πρώτα αποτελέσματα. Και οι ίδιοι ομολογούν ότι οι εργαζόμενοι τους
έχουν γυρίσει την πλάτη. Η πλήρης απαξίωσή τους είναι ότι 4 μέρες στην Καλαμάτα
και τις επόμενες μέρες δεν βρέθηκε ούτε ένας χώρος δουλειάς, δεν βρέθηκε ένας
εργαζόμενος να τους υπερασπίσει. Απηύθυναν κάλεσμα να τους στηρίξουν, όχι στα
σωματεία και τις Ομοσπονδίες, αλλά στην κυβέρνηση, στην Αστυνομία, στους
αρχηγούς των αστικών κομμάτων και την υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη,
Παπακώστα!
Η μαζική καταδίκη από τους εργαζόμενους που είδαν με
τα ίδια τους τα μάτια τις αθλιότητές τους, η διαφοροποίηση πολύ περισσότερων
συνδικαλιστών από τη συνδικαλιστική εργοδοτική μαφία είναι μεγάλη υπόθεση.
Και είναι καθήκον των μελών του Κόμματος και της
ΚΝΕ, των αγωνιστών που συμπορεύονται μαζί μας, να δώσουμε τον καλύτερό μας
εαυτό για να φτάσει η συζήτηση παντού σε κάθε χώρο δουλειάς, σχολή, γειτονιά. Η
πάλη πρέπει να δυναμώσει, να πάρει πιο μαζικά χαρακτηριστικά.
Υπερασπίζουν αυτούς που έκαναν τη βρώμικη δουλειά...
Φυσικά τους δικούς του ανθρώπους το σύστημα δεν θα
τους αφήσει ανυπεράσπιστους. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια στην
υπονόμευση των αγώνων, στο πέρασμα των αντεργατικών μέτρων.
Δεν είναι τυχαία η τακτική των ίσων αποστάσεων που
επιλέγουν τα αστικά κόμματα.
Έτσι ακούμε και διαβάζουμε γνωστούς δημοσιολόγους,
που όταν οι εργάτες απεργούν και διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους, στάζουν
χολή, τώρα να κλαψουρίζουν για τη μη πραγματοποίηση του συνεδρίου της ΓΣΕΕ.
Εμφανίζουν ως εκφυλισμό όχι τις μεθόδους συνδικαλιστικής μαφίας με διαδικασίες
κεκλεισμένων των θυρών, με φρουρά από ανθρώπους της νύχτας και άλλα πολλά, αλλά
τη στάση υπεράσπισης των συνδικάτων από την παρέμβαση της εργοδοσίας και του
κράτους.
Κάνουν το μαύρο άσπρο, εμφανίζουν τους συνδικαλιστές
ως «τραμπούκους» και τους τραμπούκους ως «συνδικαλιστές» που εμποδίζονται να
ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα!
Εμφανίζουν μια εικόνα «καβγά για τις καρέκλες» και
κρύβουν την ουσία, το περιεχόμενο, τις καταγγελίες για την απροσχημάτιστη
παρέμβαση των ίδιων των εργοδοτών σε όλες τις βαθμίδες του συνδικαλιστικού
κινήματος!
Σε αυτή την τακτική πρωτοστατεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η «Αυγή»
ξεπέρασε σε χυδαιότητα και τη Χρυσή Αυγή, φτάνοντας στο σημείο να παρουσιάζει
τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ ως «εργολάβους που χρησιμοποιούν αλλοδαπούς
ανασφάλιστους οικοδόμους»!
Για να αντιδρούν έτσι, κάτι καλό γίνεται. Και όσο
δυναμώνει η πάλη θα γίνεται ακόμα καλύτερο. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα,
οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν μόνο να κερδίσουν από αυτήν τη σύγκρουση.
Ο εκφυλισμός είναι το αποτέλεσμα της γραμμής του
«κοινωνικού εταιρισμού»
Η σημερινή εικόνα είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένου
προσανατολισμού που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στο εργατικό
συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι η κατάληξη και όχι η αρχή του εκφυλισμού. Είναι το
αποτέλεσμα της λογικής του «κοινωνικού εταιρισμού» στα συνδικάτα, του «τέλους
της ταξικής πάλης».
Η ιστορία ξεκινά πριν από 20 χρόνια. Η έννοια του
«κοινωνικού διαλόγου» έκανε ντεμπούτο στην Ελλάδα το 1997, καταλήγοντας στο
«Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000». Το «Σύμφωνο» χάραξε το πλαίσιο των
αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων που έρχονταν. Όλα υλοποιήθηκαν στην πιο άγρια
και επιθετική μορφή τους μέσα στην καπιταλιστική κρίση την τελευταία δεκαετία,
με την άνοδο της «ευελιξίας», την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας,
το χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση κ.ά.
Τότε είχε αποτυπωθεί και στην απόφαση του 29ου
Συνεδρίου της ΓΣΕΕ το 1998, όπως και στο 30ό Συνέδριο το 2001. Θυμόμαστε αρκετοί
που είχαμε πάρει μέρος σε εκείνα τα συνέδρια τον χλευασμό των σημερινών
στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με την παράταξη της ΝΔ είχαν πάρει
μέρος στον δήθεν «διάλογο», ότι «το ΚΚΕ έχει μείνει ακόμα στο συνδικαλισμό της
τραγιάσκας με τις συνελεύσεις και τις απεργίες, τις απεργιακές φρουρές!».
Στις μέρες μας πλέον εκφράζονται πιο ανοιχτά,
παίρνοντας θάρρος από την υποχώρηση του κινήματος, από τον πολύ χαμηλό βαθμό
οργάνωσης των εργαζομένων, για τα οποία έχουν κάνει ό,τι περνά από το χέρι τους.
Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη τοποθέτηση του
προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου, σε συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ, τον περασμένο
Μάρτη: «Πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο
αποτελεσματικά; Όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια
διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν; Ή
όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση; Αν και η απάντηση δεν είναι αυτονόητη
για όλους (σ.σ. εδώ "φωτογραφίζει" τις ταξικές δυνάμεις), τις
τελευταίες δεκαετίες κυριαρχεί η αυτονόητη υπεράσπιση του κοινωνικού διαλόγου».
Ο ίδιος είναι που πριν από λίγο καιρό δήλωσε ξανά ότι «η απεργία έφαγε τα ψωμιά
της».
Τα παραπάνω φανερώνουν ποιοι είναι αυτοί που δεν
θέλουν συνδικάτα. Ποιοι είναι αυτοί που δεν θέλουν την ενεργή συμμετοχή των
εργαζομένων. Ποιοι είναι αυτοί που τρέμουν στην ιδέα να γίνουν συνέδρια και
μαζικές διαδικασίες ανοιχτά μπροστά στην εργατική τάξη. Φανερώνουν γιατί
επιλέγουν να βρίσκονται μακριά από τους εργαζόμενους.
Εργατική αριστοκρατία, νοθεία και απευθείας παρέμβαση
της εργοδοσίας
Την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης
διαμορφώθηκε μια εκτεταμένη εργατική αριστοκρατία, με προστατευμένες
καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας και επιπλέον προνόμια, κυρίως στον δημόσιο και
ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ήταν η βάση μαχητικής υπεράσπισης της σοσιαλδημοκρατίας
και γενικά του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, της αντίληψης του
«κοινωνικού εταιρισμού».
Η διαφθορά συνειδήσεων είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο
που να μην κάνουν εντύπωση η χλιδάτη διαμονή και η κατασπατάληση των χρημάτων
των εργαζομένων σε πεντάστερα ξενοδοχεία κατά τη διεξαγωγή συνεδρίων
Ομοσπονδιών και της ίδιας της ΓΣΕΕ. Ήταν η εποχή που η συγκεκριμένη
αριστοκρατία «έδενε τα σκυλιά με τα λουκάνικα».
Ακόμα και σήμερα, η σύνθεση της πλειοψηφίας της
ΓΣΕΕ, που το παίζει θύμα και «αποκλεισμένη», προέρχεται από αυτούς τους χώρους
και αυτές τις θέσεις, σε πλήρη αντίθεση με τους εκλεγμένους συνδικαλιστές που
συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Την τελευταία δεκαετία, η κρίση χτύπησε χωρίς
διακρίσεις, οι απολύσεις, η εκτεταμένη ανεργία, οι ιδιωτικοποιήσεις άλλαξαν
εντελώς το τοπίο. Ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων μειώθηκε συνολικά, οι
εργασιακοί χώροι ενεργής και μαχητικής στήριξης του «κοινωνικού εταιρισμού»
συρρικνώθηκαν.
Το κενό ήρθε να αντικαταστήσει η εκτεταμένη νοθεία,
χωρίς να κρατιούνται καν τα προσχήματα, σε σημείο που εμφανίζονται πολλά
Εργατικά Κέντρα να ξεπερνούν σε ψηφίσαντες τους εργαζόμενους της περιοχής!
Και επιπλέον έχουμε και ένα ποιοτικό αντιδραστικό
στοιχείο. Τώρα έχουμε μπροστά μας όχι μόνο την πολιτική συνδικαλιστικών
παρατάξεων και δυνάμεων που αντικειμενικά προωθούν τα συμφέροντα των εργοδοτών
μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος, αλλά και τους ίδιους τους εργοδότες
να οργανώνουν αρχαιρεσίες, οι ίδιοι να ψηφίζουν, οι ίδιοι και να εκλέγονται! Σωματεία - σφραγίδες παραγωγής αντιπροσώπων για τα
δευτεροβάθμια και το τριτοβάθμιο συνδικάτο. Με απαγόρευση μαζικών συλλογικών
διαδικασιών, απαγόρευση Γενικών Συνελεύσεων, συνεδριάσεων, με απαγόρευση της
ενεργής συμμετοχής των εργαζομένων. Και αυτή η διαδικασία να υλοποιείται από τη
διευθυντική ιεραρχία της επιχείρησης, όπως γίνεται στα μεγάλα σούπερ μάρκετ,
στις αλυσίδες τροφίμων, στις ναυτιλιακές και μεταφορικές εταιρείες! Εργοδοτικός
συνδικαλισμός χωρίς περιττά φτιασιδώματα!
Οι δύο κόσμοι που συγκρούονται στο συνδικαλιστικό
κίνημα
Απέναντι σε αυτή την εξέλιξη, οι εργαζόμενοι έχουν
κάθε δικαίωμα να αψηφήσουν απειλές και εκβιασμούς, με κάθε μέσο να
υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να έχουν οργανώσεις ανεξάρτητες από την
παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους!
Στις 3 Απρίλη του 2019 συμπληρώνονται 20 ολόκληρα
χρόνια από τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ. Θα γιορταστεί όπως πρέπει, με μια μεγάλη
εκδήλωση στην Καισαριανή.
Το ΠΑΜΕ, μέτωπο συσπείρωσης Σωματείων, Εργατικών
Κέντρων, Ομοσπονδιών, Επιτροπών Αγώνα, συνδικαλιστών, γεννήθηκε από την ανάγκη
ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος, για ένα κίνημα ικανό να απαντήσει
στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου. Η ζωή δικαίωσε την
επιλογή των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών να πρωτοστατήσουν στη
συγκρότησή του. Κράτησε ζωντανές φωλιές νερού μέσα στις φλόγες, την ταξική
αδιαλλαξία, την αλληλεγγύη. Διαπαιδαγώγησε νέες γενιές πρωτοπόρων εργατών και
εργατριών με τις πιο μεγάλες αξίες του εργατικού κινήματος. Ανέδειξε πολλούς
νέους συνειδητοποιημένους αγωνιστές στα συνδικάτα. Έφτασε στο σημείο να μπορεί
να κινητοποιεί χιλιάδες εργαζόμενους, χιλιάδες απεργούς, να εμπνέει
περισσότερους σε μεγάλες πρωτοβουλίες. Απέδειξε ότι ο συσχετισμός δεν είναι
κάτι στατικό, αλλάζει. Και αλλάζει μέσα στην ταξική πάλη.
Η ζωή έδειξε ότι η ανασύνταξη του εργατικού
συνδικαλιστικού κινήματος δεν είναι ένα οργανωτικό ζήτημα, αλλά κύρια πολιτικό
ζήτημα, ζήτημα πολιτικού προσανατολισμού. Και εδραιώνεται μέσα στους
εργαζόμενους. Με την πρωτοπόρα πάλη μέσα στους εργάτες και τις εργάτριες, με
πρωτοπόρα δράση για την οργάνωση των εργαζομένων, την αύξηση του βαθμού
οργάνωσης, τη μαζικοποίηση των σωματείων, τη δημιουργία νέων, την αλλαγή του
συσχετισμού μέσα στα συνδικάτα, το δυνάμωμα της εργατικής αλληλεγγύης.
Στις 4 Απρίλη επέλεξε η μαφία του συνδικαλισμού να
στήσει κάπου, άγνωστο προς το παρόν πού, μια κάλπη, και αυτό θα το ονομάσει
«συνέδριο».
Το έφερε η τύχη να είναι και με αυτόν τον τρόπο
διακριτοί οι δύο κόσμοι, οι δύο γραμμές που συγκρούονται 100 χρόνια τώρα στο
εργατικό κίνημα: Η γραμμή της ταξικής πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης
ανθρώπου από άνθρωπο και η γραμμή της υποταγής για τη διαιώνιση του
καπιταλισμού.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το «Ριζοσπάστη τουΣαββατοκύριακου», 23-24 Μάρτη 2019
