Η
απουσία κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, που αγγίζει σχεδόν τον απόλυτο βαθμό,
είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Η
εικόνα του σαν σε παγωμένο καρέ μιας στιγμής που δεν λειτουργεί τίποτα...
Ελάχιστος κόσμος, άδεια τσεκ ιν, κλειστά εμπορικά μαγαζιά, ακινητοποιημένα
αεροπλάνα. Σε αυτές τις συνθήκες μεγαλώνει η ανησυχία και η αγωνία των
εργαζομένων για το αύριο, ενώ ήδη πληρώνουν τις συνέπειες της υγειονομικής
κρίσης.
Μια
κατάσταση που διαπίστωσε «ιδίοις όμμασι» το κλιμάκιο του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον
Γιάννη Πρωτούλη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, στην περιοδεία που πραγματοποίησε σήμερα
Πέμπτη με αφορμή την Πρωτομαγιά που γιορτάζει η εργατική τάξη αύριο.
Σε ένα
αεροδρόμιο που σε «κανονικές» συνθήκες τέτοια εποχή υποδέχεται περίπου 75.000
με 80.000 επιβάτες και 700 πτήσεις την ημέρα, τώρα μετά βίας φθάνει τους 700
επιβάτες και τις 100 πτήσεις, κυρίως εμπορικές. Είναι το αεροδρόμιο που το 2019
κατέγραψε την καλύτερη επίδοσή του από πλευράς επιβατικής κίνησης, φθάνοντας
σχεδόν τους 26 εκατομμύρια επιβάτες.
Για
άλλη μια φορά όμως, σε συνθήκες κρίσης, εργοδοσία και κυβέρνηση φορτώνουν το
κόστος στους εργαζόμενους. Σημειώνεται ότι από περίπου 10.000 εργαζόμενους,
ζήτημα είναι να απασχολούνται σήμερα 200-300. Έγιναν απολύσεις εκατοντάδων
εργαζομένων που απασχολούνταν για χρόνια με μηνιαίες συμβάσεις, που
ανανεώνονταν συνεχώς και τώρα τους πέταξαν όπως από την τρίχα στο ζυμάρι, χωρίς
καμιά προστασία. Εποχικοί εργαζόμενοι, που δουλεύουν ορισμένους μήνες, δεν
ειδοποιήθηκαν να ξαναπιάσουν δουλειά. Για τους περισσότερους ισχύει η αναστολή
σύμβαση εργασίας.
Κανείς
δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει. «Ανησυχητική ηρεμία» είναι η έκφραση που
χρησιμοποιεί μια εργαζόμενη για να περιγράψει τι σκέφτονται και αισθάνονται οι
εργαζόμενοι. Από τις εταιρείες που δεν έχουν κάνει καμιά επίσημη ενημέρωση
διαρρέονται σχεδιασμοί για μείωση μισθών, εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας
που και αυτή οδηγεί σε μειώσεις μισθών μέχρι και 50%, ενώ κανείς δεν αποκλείει
να γίνουν ακόμα περισσότερες απολύσεις.
Σε
αυτές τις συνθήκες το κλιμάκιο του Κόμματος στους ελάχιστους εργαζόμενους που
συνάντησε απηύθυνε κάλεσμα μαχητικής στάσης, μέσα από τα σωματεία, διεκδίκησης
να καταργηθούν οι ΠΝΠ που προστατεύουν την εργοδοσία και φορτώνουν τα βάρη
στους εργαζόμενους. Να βγάλουν συμπεράσματα από αυτή την κατάσταση, αφού πλέον
καταρρίπτονται όσα έλεγαν οι κυβερνήσεις για την ισχυρή καπιταλιστική ανάπτυξη
που στηρίζεται στην «εξωστρέφεια», στον τουρισμό και τις μεταφορές, που τάχα θα
είναι για «όλους». Αποδείχθηκε ξανά πόσο βάρβαρο είναι το σύστημα που φορτώνει
και τα βάρη της πανδημίας και τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, επομένως
-όπως τόνιζαν τα μέλη του Κόμματος- το δίλημμα είναι αν οι εργαζόμενοι θα
συμβιβαστούν με αυτή τη βαρβαρότητα ή αν θα περάσουν στην αντεπίθεση με οδηγό
τις δικές τους ανάγκες.
